Na een kleine week ben ik weer terug in Nederland. Jordanie was zeer de moeite waard! 😀 Een indruk heb ik wel gekregen van het land. Bijzonder leuk om er eens geweest te zijn.
Helaas was het weer wat minder… Kouder dan in Nederland! De eerste dag zelfs sneeuw! Dat lag toch niet in de planning… Meestal speel ik toernooien waarbij het weer beter is dan in Nederland. 😛 Maar goed, met de nieuwe ultra-dikke NTTB-jas was de kou te doorstaan.

Het toernooi was heel groot: meer dan 200 deelnemers in totaal! Iets wat niet vaak bereikt wordt. Je vraagt je af waarom, want de organisatie was qua tijd/schema niet geheel perfect. Zo speelde ik de eerste wedstrijd (Open Klasse) om 09.00 uur. En m’n volgende wedstrijd om 20.00 uur! En aangezien het busvervoer nogal chaotisch was, was tussendoor terugreizen niet aan te raden en zat ik dus elf uur te wachten in de zaal! Natuurlijk wel tussendoor eten en inspelen, maar toch… Daarbij kwam nog dat ook de zaal het wat liet afweten: het licht ging twee keer uit! Chaos alom, wachten, wachten, “hee licht! We kunnen weer!” en een half uur later weer, floeps! licht uit… En weer wachten, wachten… Dus niet om 20.00 uur maar ergens rond de 21 uur speelde ik m’n tweede potje van het toernooi. Dat moet natuurlijk beter voor zo’n 30-punten-toernooi.

De resultaten staan al op de site vermeld (Eelco en Matthijs bedankt!). Ik speelde heel goed, en okay, ik verzilver twee matchpoints in m’n halve finale van de singles niet, maar m’n spel was goed, ik deed de goede dingen en op de matchpoints was m’n Kroatische tegenstander beter. Helaas, maar hier kan ik goed mee verder. Zeker na onze overwinning in het teamtoernooi, na de thriller tegen Rusland 1. Ongetwijfeld m’n mooiste teamoverwinning tot nu toe!

De laatste dag zijn we met het grootste deel van de Nederlandse ploeg naar de Dode Zee gegaan. De zee waar je door het hoge zoutgehalte vanzelf in blijft drijven. Het is ook het diepste punt van de aarde. Wij hebben daar uiteraard ook in gelegen. 😀 Toch iets heel unieks om mee te maken! Als ik m’n foto’s gedownloaded heb op m’n computer, dan zet ik hier ook wel een foto 😉

Hopelijk zijn mijn goede resultaten aanleiding voor NOC*NSF voor een ‘halve’ nominatie. ‘Halve’ omdat de (uiterst hoge..) eis van NOC*NSF voor nominatie voor de Paralympische Spelen 2008 is:
– een halve finale op de EK
of
– twee keer op het podium in de singles op een 30-puntentoernooi, en daarvan heb ik nu dus ‘de helft’ gepresteerd.

Toch vind ik deze eisen nogal hoog, omdat dit héél erg prestatiegericht is, terwijl dit heel weinig garandeert. De verschillen zijn immers zo bijzonder klein! Ook op dit toernooi bijvoorbeeld:
– ik was 2e geplaatst en word 3e
– de nummer 1 geplaatst verliest ‘al’ in de kwartfinale
– de nummer 3 geplaatst verliest ‘al’ in de kwartfinale
– de nummer 4 geplaatst wint het toernooi
– een ongeplaatste schakelt de nummer 1 van de plaatsingslijst uit!! en wordt 2e, maar van die ongeplaatste won ik in de poule!
– een ongeplaatste schakelt de nummer 2 van de plaatsingslijst uit en wordt 4e

Met andere woorden: ook ‘de top’ is niet zeker van een medaille. De eisen van NOC*NSF, in elk geval voor de tafeltennissers met een handicap, zijn heel hoog en werken volgens mij juist prestatiebelemmerd: immers, door te hoge eisen zullen minder sporters zich kwalificeren voor de Paralympische Spelen, waardoor waarschijnlijk minder medailles op de Paralympische Spelen gewonnen worden. Men kan immers niet altijd top zijn, dat bestaat gewoon niet in de topsport! Niet alleen en altijd winnen de topfavorieten, maar ook vaak genoeg outsiders. Verrassingen zijn nu eenmaal niet uit te sluiten. Daarvoor zijn de verschillen tussen de spelers te klein. Gelukkig maar. Want dat zorgt voor mooie sport.

Dit bericht was geplaatst op 21 maart 2007 om 10:45 pm en is gearchiveerd onder toernooi Jordanie. Je kan de reacties hierop volgen via de RSS 2.0 feed. Reacties zijn momenteel gesloten, maar je kan een trackback vanaf je eigen site plaatsen.