Interview Mission on Wheels
‘Je mag er zijn, met al je mogelijkheden en al je beperkingen.’
Mijn naam is Nico Blok en ik ben voormalig Paralympisch tafeltennisser. Bij mijn geboorte werd al snel een onbekende spierziekte geconstateerd. Volgens ‘de medici’ zou ik nooit kunnen lopen en waarschijnlijk ook niet kunnen praten. Mede door dit ‘anders zijn’ dacht men dat ik ook niet slim zou worden. Het liep anders, en het lukte me zelfs om topsporter te worden. Op de Paralympische Spelen in China in 2008 won ik een bronzen medaille in de singles, in m’n laatste wedstrijd uit m’n topsportcarrière. Daarna ben ik onder andere bij Pauw & Witteman geweest en won ik in 2009 de Kleuren Award, een award van Eenheid Is Kracht voor de kleurrijkste bekende Nederlander. Tijdens de uitreiking hiervan ontmoette ik Jesse Jackson. Dat vond ik erg bijzonder!
Momenteel werk ik als projectleider bij Kennis- en InnovatieCentrum CrossOver, waar ik me bezighoud met arbeidsparticipatie van jongeren met een handicap en de inrichting van de (toekomstige) arbeidsmarkt, en de hiervoor benodigde cultuuromslag. Ook ben ik onder andere ambassadeur van stichting Spieren Voor Spieren en van de Week van de Chronisch Zieken 2011, “Jong en je wilt…” en ben ik blogger voor Hoe?Zo! Communicatie. Tot slot geef ik op aanvraag tafeltennisclinics en voorlichting op (basis)scholen en op dagen (bedrijfsdagen en sportdagen).
Kernvragen:
1 Wat is jouw levensmotto?
Ik heb er eigenlijk drie:
• Als je iets wilt en je gelooft in jezelf, dan kun je het bereiken.
• Je mag er zijn, met al je mogelijkheden en al je beperkingen.
• Ik hoop dat ik in mijn hart altijd een stukje kind blijf.
2 Door welke mensen wordt jij geïnspireerd?
Als mens ben ik onder andere erg geïnspireerd door Mahatma Gandhi. Als sporter ben ik dat onder andere door Bettine Vriesekoop (een voorloper op gebied van vrouwentopsport).
Globaal gezegd word ik vooral geïnspireerd door mensen die durven te roeien tegen de stroom. En door mensen die niet meegaan in de huidige trend van de maakbare samenleving tot de laatste snik, lege ‘carrière building’, consumentisme, de ‘ik-B.V.’ en platte korte-termijn-winst, maar mensen die onder de aandacht durven te brengen dat we ons meer moeten richten op andere, diepere en mijns inziens waardevollere zaken. Dat elk mens telt, omgang met elkaar, duurzaamheid, verder kijken over jaren heen, en letterlijk “samen leven”. Niet over mensen heen beslissen, bepalen en regeren, maar met en door mensen gezamenlijk. Niet alleen om polarisatie tegen te gaan, en om tolerant te blijven jegens diegenen die niet mee kunnen in het huidige circus en haar hectiek, maar ook omdat we maar één wereld hebben en we deze zo goed mogelijk moeten doorgeven aan de generaties na ons. Ik vind dat dit ontzettend onderbelicht blijft en dat er nagenoeg alleen oog is voor ‘succes’ en ‘productiviteit’. Waar gaat het nou echt om in het leven? Als je van mensen die hele lege plastic riedel en de ‘status’ eraf haalt, dan houd je de echte mens over.
3 Hoe inspireer jij mensen?
Ha! Wat een vraag zeg. Op gebied van sport en ‘leven’ probeer ik mensen te beïnvloeden door mijn positivisme en door mijn dwarsheid, een stukje ‘schuren’ zeg maar: ik zeg echt, en dat meen ik serieus, dat ik trots ben op mijn handicap. Dat snapt natuurlijk niemand. Een handicap is toch een negatief iets? Wat een bullshit! Natuurlijk heeft m’n handicap mindere kanten, maar veel meer positieve kanten! Mijn handicap heeft mijn persoonlijkheid beïnvloed, mij gemaakt tot wie ik ben omdat het onderdeel is van mijn ‘zijn’, heeft mij richting tafeltennis gebracht en daardoor ook richting topsport. De weg naar topsport is een weg van nagenoeg één-en-al toevalligheid geweest! Zonder mijn handicap was ik waarschijnlijk een leuke recreatieve tennisser geweest, maar geen topsporter. En daarmee ook nooit een ‘voorbeeld’!
Op gebied van een ‘cultuuromslag’ over werk, participatie, en vooral het denken over mensen met een handicap benadruk ik dat iedereen beperkingen heeft. In onze machistische samenleving denken we helaas dat mensen met een handicap meer beperkingen hebben dan mensen zonder handicap. ‘We’ blijven ‘ze’ maar ‘gehandicapten’ noemen. Dingen. Geen mensen. Je hebt mannentoiletten, vrouwentoiletten en ‘gehandicaptentoiletten’, denk maar. Ik probeer mensen voortdurend een spiegel voor te houden: is het wel zo logisch dat we zo denken? Wat is ‘normaal’ eigenlijk? Ben jij zo normaal? Denk jij dat je geen beperking hebt? We hebben allemaal talenten en vaardigheden. Iedereen heeft beperkingen en ook mogelijkheden, om mee te kunnen doen. ‘Anders zijn’ zou niet gezien moeten worden als ‘minder’: ‘anders zijn’ is goed! We zijn allemaal anders! En we hebben elkaar allemaal nodig.
4 Waartoe wil jij mensen inspireren?
Ik hoop dat als ik er niet meer ben, dat mensen dan ‘gewoner’ denken over mensen met een handicap. Of beter nog: dat mensen met een handicap ‘gewoon’ zijn en de samenleving inclusiever geworden is. Geen rare regelingen meer die mensen per definitie wegzetten als ‘anders’. Minder kinderen met een handicap die volgens ‘het systeem’ per definitie naar ‘speciaal onderwijs’ moeten. Dat we niet alleen maar blijven lullen van “niet denken in beperkingen maar in mogelijkheden en blablabla”, maar dat we dat ook echt DOEN! En dat begint al op dag 1, als kinderen geboren worden.
5 Wat wil je nog in je leven bereiken of doen?
Poeh, eigenlijk nog heel veel, maar ik kan altijd erg moeilijk kiezen. Ik zit momenteel in een fase dat ik aan het overdenken ben of ik wil gaan promoveren. Een aantal mensen hebben gezegd dat dit goed bij mij past. Nu (augustus) heb ik een maand vakantie en zal ik eens rustig gaan nadenken hierover, vooral over de opstartfase.
Het lijkt me ook heel leuk als ik een soort van eigen bedrijfje-achtig iets kan opstarten in het verzorgen van demonstraties en clinics van tafeltennis en het geven van voorlichting over mijn spierziekte. Nu doe ik dit slechts op aanvraag en ben ik mezelf nog niet heel erg aan het ‘aanbieden’, maar dit lijkt me wel heel leuk. Omdat ik op deze manier hopelijk kinderen en volwassenen kan stimuleren om ‘anders’ te denken en ‘anders’ te handelen.